Een klein leven – Hanya Yanagihara

Aan te raden?

Nee, ik vind het een langdradig verhaal. Als ik aan een boek begin wil ik hem hoe dan ook uitlezen, maar de eerste 400 bladzijden waren een taaie kluif. De schrijfster laat je kennismaken met vier vrienden die elkaar vanaf de studietijd kennen en daarbij beschrijft ze met name de gedachten van deze mannen en de onderliggende verstandhoudingen. Een van de mannen is stil en erg onzeker over zichzelf. Er wordt gesuggereerd dat hij een heftig verleden heeft, maar dat blijft lang onduidelijk. Er wordt vooral beschreven waarmee hij worstelt in zijn leven en dat maakt dat hij lang in de slachtofferrol blijft zitten. Ik vind dat niet boeiend. Het verhaal had geen vaart, ik vond dat er te weinig gebeurde.

Waar gaat het over?

Het verhaal gaat over vier jongens, hun vriendschap wordt vanaf hun studietijd beschreven en het boek volgt ze verder hun hele leven. Een van de mannen is erg teruggetrokken. Niemand weet precies wat hij heeft meegemaakt, maar dit is geen item. De vrienden accepteren het van hem en vragen hem er niet naar. Ze zijn er wel in geïnteresseerd, maar vragen er niet direct naar. Je maakt de ontwikkeling van deze man (van ontkenning van de feiten onder ogen zien) van dichtbij mee en je krijgt als lezer pas iets te weten als de hoofdpersoon daar zelf klaar voor is.

Het is een heel aannemelijk scenario, dat een vriendschap tussen vier mannen zo zou kunnen verlopen, dus het is heel authentiek geschreven. Alle aspecten van een vriendschap komen voorbij. Maar de onzekerheid en de gevoelens en gedachten tijdens het leven van de hoofdpersoon is het meest uitgebreid beschreven.

Wat vond ik ervan?

Ik mis de actie in dit boek. De ontwikkeling van de hoofdpersoon schiet niet op. Zijn eigen tegenstrijdige gedachten geven soms hoop op verbetering, maar die blijft lang uit. De eerste 400 bladzijden schoten niet op, daarna gebeurt er iets dat dingen losmaakt bij de hoofdpersoon. Daardoor zijn de laatste 350 bladzijden van het boek wat makkelijker lezen dan de eerste helft, maar alsnog riep het bij mij veel weerstand op.

De schrijfstijl is vaak onnodig ingewikkeld. De schrijfster maakt lange zinnen met hierbinnen allerlei van bijzinnen waarin vaak nog flashbacks zijn verwerkt. Er staat veel uitleg tussen haakjes of tussen gedachtestreepjes. Ik moest sommige zinnen meerdere keren lezen voordat ik snapte wat er stond. Dit vertraagt het verhaal. Daarnaast geeft de schrijfster naar mijn idee te veel kleine hints over wat er gaat gebeuren, waardoor de spanning wegvloeit.

Het verhaal is het meest geschreven in de 3^e persoon en in de verleden tijd. Een nieuw hoofdstuk begint soms vanuit een ander perspectief, niet altijd. Het is niet altijd meteen duidelijk vanuit wie het geschreven is. En als je de verkeerde persoon erbij bedacht hebt dan kan je het hele stuk weer opnieuw lezen.

Natuurlijk zitten er ook positieve punten aan het boek. Het is heel knap geschreven. De schrijver laat de lezer zó in iemands hoofd kijken, terwijl die persoon erg met zichzelf in de knoop zit. De onderlinge verhoudingen zijn erg goed beschreven. De lezer is getuige van de twijfels en de zorgen die de vrienden om de hoofdpersoon hebben, elk op hun eigen manier. Ook lees je over het geduld dat de vrienden opbrengen en dat ze zijn soms lastige karakter respecteren. Uiteraard gaat dat de een gemakkelijker af dan de ander.

Alle ingewikkelde zinnen blijken uiteindelijk te kloppen, en dat lijkt me een enorme opgave in zo’n omvangrijk boek. 

Hou je van filosofische boeken waarin iemands gedachten erg uitvergroot worden, dan is het wellicht een boek voor jou. Maar zelf lees ik liever iets anders.