Aan te raden?
Nee, ik vind
het een langdradig verhaal. Als ik aan een boek begin wil ik hem hoe dan ook uitlezen,
maar de eerste 400 bladzijden waren een taaie kluif. De schrijfster laat je
kennismaken met vier vrienden die elkaar vanaf de studietijd kennen en daarbij beschrijft
ze met name de gedachten van deze mannen en de onderliggende verstandhoudingen.
Een van de mannen is stil en erg onzeker over zichzelf. Er wordt gesuggereerd
dat hij een heftig verleden heeft, maar dat blijft lang onduidelijk. Er wordt
vooral beschreven waarmee hij worstelt in zijn leven en dat maakt dat hij lang
in de slachtofferrol blijft zitten. Ik vind dat niet boeiend. Het verhaal had
geen vaart, ik vond dat er te weinig gebeurde.
Waar gaat
het over?
Het verhaal gaat over vier jongens,
hun vriendschap wordt vanaf hun studietijd beschreven en het boek volgt ze verder
hun hele leven. Een van de mannen is erg teruggetrokken. Niemand weet precies
wat hij heeft meegemaakt, maar dit is geen item. De vrienden accepteren het van
hem en vragen hem er niet naar. Ze zijn er wel in geïnteresseerd, maar vragen
er niet direct naar. Je maakt de ontwikkeling van deze man (van ontkenning van
de feiten onder ogen zien) van dichtbij mee en je krijgt als lezer pas iets te
weten als de hoofdpersoon daar zelf klaar voor is.
Het is een heel aannemelijk
scenario, dat een vriendschap tussen vier mannen zo zou kunnen verlopen, dus
het is heel authentiek geschreven. Alle aspecten van een vriendschap komen
voorbij. Maar de onzekerheid en de gevoelens en gedachten tijdens het leven van
de hoofdpersoon is het meest uitgebreid beschreven.
Wat vond
ik ervan?
Ik mis de actie in dit boek. De ontwikkeling van de hoofdpersoon schiet
niet op. Zijn eigen tegenstrijdige gedachten geven soms hoop op verbetering, maar
die blijft lang uit. De eerste 400 bladzijden schoten niet op, daarna gebeurt
er iets dat dingen losmaakt bij de hoofdpersoon. Daardoor zijn de laatste 350
bladzijden van het boek wat makkelijker lezen dan de eerste helft, maar alsnog riep
het bij mij veel weerstand op.
De schrijfstijl is vaak onnodig ingewikkeld. De schrijfster maakt lange
zinnen met hierbinnen allerlei van bijzinnen waarin vaak nog flashbacks zijn
verwerkt. Er staat veel uitleg tussen haakjes of tussen gedachtestreepjes. Ik moest
sommige zinnen meerdere keren lezen voordat ik snapte wat er stond. Dit
vertraagt het verhaal. Daarnaast geeft de schrijfster naar mijn idee te veel kleine
hints over wat er gaat gebeuren, waardoor de spanning wegvloeit.
Het verhaal is het meest geschreven in de 3e persoon en in
de verleden tijd. Een nieuw hoofdstuk begint soms vanuit een ander perspectief,
niet altijd. Het is niet altijd meteen duidelijk vanuit wie het geschreven is.
En als je de verkeerde persoon erbij bedacht hebt dan kan je het hele stuk weer
opnieuw lezen.
Natuurlijk zitten er ook positieve punten aan het boek. Het is heel knap
geschreven. De schrijver laat de lezer zó in iemands hoofd kijken, terwijl die persoon erg met zichzelf in de knoop zit. De onderlinge verhoudingen
zijn erg goed beschreven. De lezer is getuige van de twijfels en de zorgen die
de vrienden om de hoofdpersoon hebben, elk op hun eigen manier. Ook lees je
over het geduld dat de vrienden opbrengen en dat ze zijn soms lastige karakter
respecteren. Uiteraard gaat dat de een gemakkelijker af dan de ander.
Alle ingewikkelde zinnen blijken uiteindelijk te kloppen, en dat lijkt
me een enorme opgave in zo’n omvangrijk boek.
Hou je van filosofische
boeken waarin iemands gedachten erg uitvergroot worden, dan is het wellicht een boek voor jou. Maar zelf lees ik liever iets anders.