Pagina's

donderdag 2 augustus 2018

Oneindige knoop

Er fonkelt iets op de bodem van het zwembad. Het blijkt een gouden ketting met een hanger van de oneindige knoop. Ik grijp ernaar, maar door een stekende pijn laat ik los. Eenmaal boven water waar ik kan staan bekijk ik mijn pijnlijke hand. Er staat een donkere afdruk van de knoop in mijn hand gebrand. Ik krijg hem niet weggepoetst.

Er doemt een man voor me op. Op zijn borst heeft hij dezelfde beeltenis. Zwijgend pakt hij mijn hand en drukt hem tegen zijn borst. Ik voel hoe de afbeeldingen samensmelten.
Voor altijd met elkaar in de knoop.

woensdag 1 augustus 2018

Een klein leven – Hanya Yanagihara

Aan te raden?
Nee, ik vind het een langdradig verhaal. Als ik aan een boek begin wil ik hem hoe dan ook uitlezen, maar de eerste 400 bladzijden waren een taaie kluif. De schrijfster laat je kennismaken met vier vrienden die elkaar vanaf de studietijd kennen en daarbij beschrijft ze met name de gedachten van deze mannen en de onderliggende verstandhoudingen. Een van de mannen is stil en erg onzeker over zichzelf. Er wordt gesuggereerd dat hij een heftig verleden heeft, maar dat blijft lang onduidelijk. Er wordt vooral beschreven waarmee hij worstelt in zijn leven en dat maakt dat hij lang in de slachtofferrol blijft zitten. Ik vind dat niet boeiend. Het verhaal had geen vaart, ik vond dat er te weinig gebeurde.

Waar gaat het over?
Het verhaal gaat over vier jongens, hun vriendschap wordt vanaf hun studietijd beschreven en het boek volgt ze verder hun hele leven. Een van de mannen is erg teruggetrokken. Niemand weet precies wat hij heeft meegemaakt, maar dit is geen item. De vrienden accepteren het van hem en vragen hem er niet naar. Ze zijn er wel in geïnteresseerd, maar vragen er niet direct naar. Je maakt de ontwikkeling van deze man (van ontkenning van de feiten onder ogen zien) van dichtbij mee en je krijgt als lezer pas iets te weten als de hoofdpersoon daar zelf klaar voor is.
Het is een heel aannemelijk scenario, dat een vriendschap tussen vier mannen zo zou kunnen verlopen, dus het is heel authentiek geschreven. Alle aspecten van een vriendschap komen voorbij. Maar de onzekerheid en de gevoelens en gedachten tijdens het leven van de hoofdpersoon is het meest uitgebreid beschreven.

Wat vond ik ervan?
Ik mis de actie in dit boek. De ontwikkeling van de hoofdpersoon schiet niet op. Zijn eigen tegenstrijdige gedachten geven soms hoop op verbetering, maar die blijft lang uit. De eerste 400 bladzijden schoten niet op, daarna gebeurt er iets dat dingen losmaakt bij de hoofdpersoon. Daardoor zijn de laatste 350 bladzijden van het boek wat makkelijker lezen dan de eerste helft, maar alsnog riep het bij mij veel weerstand op.

De schrijfstijl is vaak onnodig ingewikkeld. De schrijfster maakt lange zinnen met hierbinnen allerlei van bijzinnen waarin vaak nog flashbacks zijn verwerkt. Er staat veel uitleg tussen haakjes of tussen gedachtestreepjes. Ik moest sommige zinnen meerdere keren lezen voordat ik snapte wat er stond. Dit vertraagt het verhaal. Daarnaast geeft de schrijfster naar mijn idee te veel kleine hints over wat er gaat gebeuren, waardoor de spanning wegvloeit.

Het verhaal is het meest geschreven in de 3e persoon en in de verleden tijd. Een nieuw hoofdstuk begint soms vanuit een ander perspectief, niet altijd. Het is niet altijd meteen duidelijk vanuit wie het geschreven is. En als je de verkeerde persoon erbij bedacht hebt dan kan je het hele stuk weer opnieuw lezen.

Natuurlijk zitten er ook positieve punten aan het boek. Het is heel knap geschreven. De schrijver laat de lezer zó in iemands hoofd kijken, terwijl die persoon erg met zichzelf in de knoop zit. De onderlinge verhoudingen zijn erg goed beschreven. De lezer is getuige van de twijfels en de zorgen die de vrienden om de hoofdpersoon hebben, elk op hun eigen manier. Ook lees je over het geduld dat de vrienden opbrengen en dat ze zijn soms lastige karakter respecteren. Uiteraard gaat dat de een gemakkelijker af dan de ander.
Alle ingewikkelde zinnen blijken uiteindelijk te kloppen, en dat lijkt me een enorme opgave in zo’n omvangrijk boek. 

Hou je van filosofische boeken waarin iemands gedachten erg uitvergroot worden, dan is het wellicht een boek voor jou. Maar zelf lees ik liever iets anders.

maandag 30 juli 2018

Absurditeiten

Het hete weer heeft me lamgeslagen. Het mag een wonder heten, maar ik doe helemaal niets. Daar ben ik normaal gesproken niet goed in, maar als het kwik boven de 35 graden uitkomt vervalt de wet van ‘moeten’ schijnbaar.

Nu ik meer tot rust kom, krijg ik meer ideeën waarover ik zou kunnen schrijven.
Neem het UKV. De leden van de Facebookgroep van Schrijven Online – Ultrakorte Verhalen schudden deze verhaaltjes vrij gemakkelijk uit de mouw, lijkt mij.

Bij mij gaat het niet vanzelf. Met een beetje geluk valt me iets op en blijft het als een soort suikerspin ronddraaien in mijn hoofd. Daarna moet ik er echt voor gaan zitten om het uit te werken. Het resultaat is meestal vrij braaf. Terwijl, als ik de schrijfsels van de anderen lees, ik een grote voorkeur heb voor die waarin de meest absurde dingen zich voordoen.

Maar nu het zo warm is en ik weinig aan mijn hoofd heb, vallen me meer dingen op en die gaan een geheel eigen leven leiden. Vooral tijdens het doezelen en dommelen trekken de meest absurde dingen in mijn hoofd voorbij. Dan is het zaak alles zo snel mogelijk ergens te noteren, anders ben ik het zo weer kwijt.

Natuurlijk moet ik er dan alsnog voor gaan zitten om het goed op papier te krijgen en juist dat valt me zwaar met de hitte.