Het wil niet lukken, de column voor het
literair cafe, aanstaande woensdag in de Vroolijke Frans in Brummen.
Normaal gesproken rolt zo’n verhaaltje redelijk snel uit mijn pen als ik eenmaal
een onderwerp heb. Ik ken mijn valkuil, ik schrijf te uitgebreid, maar ik weet
ook wat ik kan schrappen. Bij deze column lukte dat niet. Als ik een stuk tekst
verwijderde hing het verhaal voor mijn gevoel als los zand aan elkaar. Ook had
ik moeite met het evenwicht van het verhaal.
Even heb ik gedacht om een column over iets heel anders te
schrijven. Maar wat als dat ook niet lukt. Bovendien had ik geen onderwerp
waarover ik snel iets kon verzinnen. En ik ga liever een uitdaging aan dat dat
ik opgeef.
Ik vroeg advies aan mijn altijd kritische achterban. Het begin is te
lang. Dan baal ik, want juist het beginstuk heb ik al erg ingekort. Ik baal nog
meer, omdat ik weet dat ze gelijk heeft. Aan het eind van de column is er een
conflict en juist dat maakt de tekst interessant.
Ik weet wat me te doen staat: opnieuw tekst schrappen en ervoor
zorgen dat ook in het begin de personages duidelijk uit de verf komen.