Een opdringerig verhaal

Sinds 2016 doe ik mee aan de verhalenwedstrijd van Uitgeverij LetterRijn. Dit jaar was het thema ‘deadline’. Ik gaf me al in januari op en al vrij snel had ik een idee. Ik begon enthousiast te schrijven, maar ergens bleef er een gevoel dat het niet origineel genoeg was.

Ik negeerde het stemmetje en voor ik het wist had ik 3000 woorden, met alleen de introductie van de situatie, de personages en de setting. Als geen andere dingen tussendoor waren gekomen, had ik nu waarschijnlijk een thriller van Scandinavische omvang op de plank liggen.

Ik kwamen andere dingen op mijn pad. Mijn verhaal bleef zoals het was. Opeens was het mei. Nog drie weken voor de deadline. Ik pakte het verhaal weer op, maar het kwam niet van de grond. Ik las het reglement nog maar eens door. De deadline waarbinnen het verhaal zich af moest spelen was één etmaal. Dat kon ik niet inpassen in mijn verhaal. Ik moest maar een jaartje overslaan…

Het stemmetje drong zich op. Het leidde mij via Google naar een website over de dienstmeid van de pastoor van Almen, die in 1472 als tovenares op de brandstapel aan haar einde kwam. Er was weinig documentatie bewaard gebleven, de reden waarom was niet meer te achterhalen.

In een middag bedacht ik wat er gebeurd zou kunnen zijn en ik verwerkte er moeiteloos een deadline van een etmaal in. Mijn achterban voorzag me van feedback waarmee ik aan de slag om er een leesbaar verhaal van te maken.

Met een tevreden gevoel stuurde ik nog net op tijd mijn verhaal in. Op 16 juni hoor ik of mijn verhaal op de longlist komt.

Het andere verhaal blijft op de plank liggen tot de tijd rijp is.