Afgelopen woensdag heb ik mijn column ‘Ommetje’ voorgelezen tijdens het literair café in Brummen.
Voor deze column heb ik flink moeten schrappen (zie mijn blog van 18 februari 2018).
Hoe heb ik de column terugbracht van 2159 woorden (1e versie) naar 996 woorden (definitieve versie)?
In de 1e versie schreef ik het verhaal precies zoals het was gebeurd. Dit was te lang, maar na het schrappen had de 2e versie alsnog 2120 woorden. Over het voorlezen ervan deed ik 10 minuten. De column moest de helft korter.
Voor versie 3 moesten er veel meer woorden sneuvelen. Het verhaal had duidelijk twee delen: een inleiding en een spannend stuk. Ik bewaarde de belangrijkste stukken uit de inleiding en verwijderde de rest. Ik maakte er opnieuw een goed lopende tekst van. Het spannende stuk liet ik staan. Resultaat: 1486 woorden.
Bij versie 4 en 5 ging ik verder met schaven, schuren en schrappen, maar het werd er niet beter op. Versie 4 had 1361 woorden, maar versie 5 had er weer 1443. Er moest meer uit, zonder dat het verhaal eronder ging lijden. Ik voegde gebeurtenissen samen en sloeg grote stukken over. Het verhaal had weinig meer te maken met hoe de wandeling in werkelijkheid was gegaan, maar het resultaat was korter en krachtiger.
Voor de definitieve versie liet ik mensen meelezen en vroeg hen hun mening. Dat leverde een nog kortere inleiding op en ‘mijn vriend’ werd vervangen door zijn naam. Dat maakte het meer persoonlijk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten