De euforie van 'de Kleinegeit' was van korte duur. Het volgende
project hijgde alweer in mijn nek. Dit project betreft
een boek met interviews met oudere mensen. Zij hebben vaak de mooiste verhalen.
Vorig weekend heb ik mijn schoonmoeder Hanna (79 jaar) uitgehoord. Ze wist niet veel te vertellen, zei ze. Maar eenmaal op de praatstoel kwam ik bij het uitwerken van haar verhaal op 2783 woorden. De
conceptversie mocht 1000 tot 1500 woorden bevatten. Ik wilde het verhaal
ombouwen, want een opeenvolging van gebeurtenissen is natuurlijk niet interessant.
Daar
kwam de onervarenheid met non-fictie om de hoek kijken. Ik wilde de feiten houden
zoals het was gebeurd. Ik liep hartstikke vast en had nog vier dagen tot de
deadline. Ik wilde één dag uit het leven van mijn schoonmoeder beschrijven en
daarin alle gebeurtenissen verwerken. De informatie besloeg decennia. Ik wist
niet hoe ik het aan moest pakken.
Uiteindelijk belde ik Hanna en vroeg haar naar de kleinste details
uit het dagelijks leven in 1945. Mijn
beeld van Hanna werd steeds scherper. Mijn vingers vlogen over mijn toetsenbord.
Het resulteerde in een dag uit haar leven in 2500 woorden. Ik killde al mijn
darlings en was apetrots dat ik mijn conceptverhaal van 1499 woorden kon
inleveren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten